*1887 – † 1968, feest 23 september

De kleine Francesco was 5 jaar, en verlangde vurig zich aan God toe te wijden: hij ging naar de kerk van zijn dorp, Pietrelcina, waar Christus voor het altaar verscheen, hem gebaarde dichterbij te komen en Zijn hand liefdevol op zijn hoofd legde als teken van aanvaarding van zijn overgave. De verschijningen en extases, die voor hem gewoon waren en waarvan hij meende dat iedereen die had, bleven plaatsvinden tijdens zijn hele leven.

Toen hij 15 jaar was, trad hij in bij de Kapucijnen te Morcone en 8 jaar later, in 1910, werd hij priester gewijd. Vanwege zijn zwakke gezondheid mocht hij herhaaldelijk naar huis om aan te sterken. Bij een dergelijke gelegenheid in september 1915 ontving hij de eerste verschijnselen die wezen op stigmata.

Toen hij drie jaar later, op 20 september 1918, zijn dankgebed verrichtte in het kloosterkerkje van San Giovanni Rotondo, werden de stigmata zichtbaar: in zijn handen, voeten en zijde verschenen de bloedende wonden van het lijden van Christus, die hevige pijnen veroorzaakten en die niemand kon genezen. Vijftig jaar zou hij ze in zijn lichaam meedragen. Mensen vanuit de hele wereld stroomden toe om de pater te zien, bij hem te biechten en zijn H. Mis bij te wonen. De H. Mis was het centrum van zijn leven en velen werden gesticht door de innerlijke bewogenheid en de eerbied waarmee hij de H. Mis vierde. ”Eerder kan de wereld zonder de zon bestaan dan zonder de heilige Mis!”, was één van zijn uitspraken.

Urenlang bracht hij in de biechtstoel door, waar hij velen tot verzoening bracht met God. Hij kon de zielen van de mensen lezen en offerde en bad voor hun omkeer en redding. Men noemde hem ”de martelaar van de biechtstoel”.

Hij had bijzondere gaven, zoals de gave van bilocatie, op twee plaatsen tegelijk zijn. De talrijke genezingen die op zijn gebed plaatsvonden schreef hij toe aan de voorspraak van Maria, met wie hij diep verbonden was. Hij noemde haar liefdevol: Mammina (moedertje).
Ook had hij vertrouwelijke gesprekken met zijn bewaarengel en ontving hij boodschappen van zijn geestelijke kinderen, die zij via hun bewaarengelen naar hem toe stuurden, zoals hij hen had aangeraden: Stuur me je bewaarengel!
Maar er waren ook velen die sceptisch waren, zelfs binnen de kerk, zodanig dat de pater een paar maal veroordeeld werd tot huisarrest en beperkt werd in zijn pastorale functies. De bewonderaars van de pater waren overtuigd van zijn heiligheid en verzamelden bewijsmateriaal waardoor de Kerk pater Pio weer in ere herstelde.

Uit bewogenheid voor de zieken heeft de heilige pater een ziekenhuis laten bouwen ‘ter verlichting van het lijden’, dat nu tot de beste ziekenhuizen behoort; en er ontstonden pater Pio gebedsgroepen.
Hij stierf in een geur van heiligheid in 1968 op de leeftijd van 81 jaar. Na zijn sterven verdwenen de stigmata weer en de wonden sloten zich. In 2002 werd hij heiligverklaard. Nog steeds gebeuren er vele wonderen op voorspraak van de heilige pater Pio:

Tijdens de tweede wereldoorlog, was het brood slechts met bonnetjes te verkrijgen. Veel mensen kwamen dan ook naar het klooster van Onze lieve Vrouw van Genade om een aalmoes te verkrijgen. Toen de monniken eens naar de refter gingen was er slechts een halve kilo brood in de mand. De monniken baden en gingen zitten voor de soep. Pater Pio was langs de kerk gegaan en kwam terug met een grote hoeveelheid vers brood. Aan de abt die hem vroeg waar hij dat brood had gehaald, antwoordde hij: “een bedevaarster aan de deur heeft het mij gegeven”. Niemand zei iets, maar iedereen had begrepen dat alleen pater Pio dergelijke bedevaarsters kon ontmoeten.

Eens had de koster vergeten de hosties klaar te zetten die moesten worden geconsacreerd voor de communie. Er waren er maar enkele in de ciborie. Nadat hij biecht had gehoord, begon pater Pio de communie uit te delen aan de talrijke gelovigen. Hij kwam er geen te kort, er bleven er zelfs nog over.

Goede God
Wij danken U voor uw grote genegenheid voor de H. pater Pio
en dat U het mogelijk maakte dat hij tot de eer der altaren werd verheven. U hebt hem laten delen in het lijden van Uw Zoon
en met een grootmoedige liefde hebt U door hem
vele mensen bevrijd van zonde en kwaad, van pijn en lijden.
Mogen ook wij, zoals de H. pater Pio, Uw verlossende aanwezigheid ervaren
wanneer wij de Verzoening en de Eucharistie gelovig en bewust beleven. Versterk ons diepste verlangen om goed en hartelijk te zijn voor elkaar, help ons in al onze noden
en geef ons een grote mildheid voor arme en zieke medemensen.
En op voorspraak van de H. pater Pio, bid ik om de volgende intenties: …. Amen